مدتی است به این موضوع فکر می کنم که جهان با وجودِ من جای بهتری شده یا بدتر.؟ نمی دونم شاید طبیعتِ این سن و سال و حسرتی که از عمر گذشته داری باعث میشه این سوالات به ذهن برسه.
چند وقت پیش به یه دوستی می گفتم من میدونم که در زندگی اشتباهات زیادی داشتم ولی مشکل اینه که حس می کنم اگه برگردم به گذشته احتمالا باز همون اشتباهات رو تکرار می کنم .
یکی از چیزهایی که خیلی به من ضربه زد و هم چنان میزنه احساساتی بودنه دوست داشتم میتونستم این مشکل رو حل کنم ولی میترسم تنها نکته ی مثبت شخصیتم همین دوست داشتن و دل تنگِ دیگران شدن باشه . به حال اون هایی که خیلی مستقل هستند و نیاز عاطفی زیادی ندارند واقعا غبطه می خورم .
پ ن: مدت ها قبل یه کتابی میخوندم که می گفت اگه یکی با مشکلات خیلی زیاد اطراف شما باشه آیا شما اذیتش می کنید؟ عمدتا این طوری نیست پس چرا با خودتون به خاطر مشکلاتی که دارید این قدر بد رفتاری می کنید.؟
درباره این سایت