هفتاد و سوم نوشت .

فک کنم دنیا برای دو گروه آدما جای لذت بخشیه یکی اون هایی که ولش کردن یکی هم اون هایی که بهش چسبیدن هر کی این وسط باشه همش در رنج و عذابه یعنی نه اونقدر پرت که فک کنه زندگی فقط همین ظواهره نه اونقدر شجاع که مومنانه و از تهِ دل بهش وابستگی نداشته باشه

" نه چندان بزرگم که کوچک بیابم خودم را . نه آنقدر کوچک .که خود را بزرگ . گریز از میانمایگی آرزویی بزرگ است؟؟"

میانمایه بودم . تمامِ عمر . و دائما سرگشته و راه گم کرده . جزء ضالّین . نه "انعمت علیهم" و نه "مغضوب علیهم" . لطفا "اهدنا الصراط المستقیم"

پ ن : روحم کدر و زنگار گرفته است . گویی طفلِ درونم را سر چهار راهِ زندگی پشت ترافیکِ روزمرگی هایِ معمول به دستفروشی واداشته اند . تک و تنها بدونِ دوست و رفیق و هم بازی . تنها چیزی که هنوز سر ذوقم می آورد باران است .